گفتم این روی فرشته ست عجب یا بشر است گفت این غیر فرشته‌ست و بشر هیچ مگو
این بیت هم خیلی واضح است. ماهرویی که مولانا دیده در ذهنش گنجایش نداشته و برایش غیر قابل هضم بوده. پس می پرسد آیا این فرشته است یا انسان؟ اما معشوق پاسخ می دهد این چیز دیگری است. این خیلی بزرگتر از این حرف هاست. شاید مولانا جلوه ای از جلوه های الوهیت را دیده باشد که اینقدر برایش غیر قابل وصف است. همانگونه شهریار علی (ع) را اینگونه می خواند. «نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت» . واقعاً هم همین گونه است. علی (ع) اگرچه خدا نبوده، اما آنقدر در انسانیت والا بوده که با انسان های معمولی غیر قابل قیاس بوده است. در اینجا هم مولانا همین حالت را در دلبر و معشوق خود می بیند. در آن چیزی که شاید آن را در شمس الدین تبریزی دیده است. حتی مولانا پا را از شهریار فرا تر می گذارد و می گوید: «پیر من و مراد من، درد من و دوای من...فاش بگویم این سخن، شمس من و خدای من» . در این بیت هم گویی در سیر در درون، شمس الدین را در خودش یافته و به عبارت دیگر خدا را در خودش دیده است. پس متعجب است که این انسان است یا فرشته که بعد می فهمد از این دو بالاتر است.
این اثر هنری زیبا را شما میتوانید از طریق این سایت سفارش و درب منزل خود تحویل بگیرید.
مشخصات
مناسب برای
نصب دیوار نشیمن
سایر توضیحات
چاپ uv fine art
نظر های موجود
مهمان
در
بسیار زیباست
فروشگاه اینترنتی خانه شما
